Save

Save

زمین ۲۵۰ میلیون سال دیگر چه شکلی دارد؟

بیگ بنگ: دانشمندان چهره زمین را در ۲۵۰ میلیون سال آینده پیش‌بینی کرده‌اند و در این زمین، اقیانوسی وجود ندارد و مگاقاره‌ای به نام آمازیا شکل خواهد گرفت.

براساس گزارش بیگ بنگ به نقل از همشهری، نظریه‌ای به نام اورتوورژن اساس این پیش‌بینی جدید بوده‌است. این نظریه می‌گوید زمانی که ابرقاره‌ها تجزیه می‌شوند، بخش‌های کوچکتر در ابتدا از یکدیگر دور می‌شوند اما در نهایت به واسطه فرایند فرورانش، کشیده شدن لایه‌ای به زیر لایه‌ای دیگر، سمت یکدیگر کشیده می‌شوند. اولین ابرقاره درحدود ۳۰۰ میلیون سال پیش شکل‌گرفت در حالی که آفریقا در مرکز آن قرار داشت. این قاره که پاناگایی نام داشت، به معنی همه سرزمین‌ها،‌با تولد اقیانوس اطلس تجزیه شدن به هفت قاره‌ای که امروز وجود دارند را آغاز کرد.

دانشمندان با استفاده از ابرکامپیوترها و نشانه‌های زمین‌شناسی کشف شده در سنگ های گوشه و کنار جهان این فرایند وارونه را پیش‌بینی کرده‌اند. به گفته محققان دانشگاه پرث، درحال حاضر تنها می‌توان درباره شکل‌گیری مگا قاره آمازیا حدس و گمان زد،‌ اما نشانه‌های علمی قوی در پس این حدس و گمان وجود دارد. به گفته محققان برای ایجاد چنین قاره‌ای به چند مرحله تغییرات نیاز است.

ابتدا دو تکه شمالی و جنوبی قاره آمریکا باید به یکدیگر متصل شوند و حرکت رو به شمال این تکه از زمین باعث می‌شود دیر یا زود برخوردی با قاره‌های اروپا و آسیا در قطب شمال رخ دهد. استرالیا نیز به سمت شمال حرکت کرده و با هند برخورد خواهد کرد. این مگاقاره کل منطقه‌ای که به خاطر فعالیت‌هاش لرزه‌ای و آتشفشانی شدید به حلقه آتش شهرت دارد را فرا خواهد گرفت.

شکل‌گیری مگاقاره آمازیا اولین‌بار چند سال پیش مطرح شد اما امروز با استفاده از فناوری‌های پیش‌رفته احتمال محقق شدن آن بیشتر شده‌است. محققان با استفاده از همین فناوری‌ها دریافته‌اند اقیانوس‌منجمد شمالی و دریای کارائیب با برخورد دو آمریکا و حرکت رو به شمال آنها از بین خواهند رفت. پس از نابودی این بسترهای آبی، مسیر برای شکل‌گیری مگا قاره هموار شده و دو آمریکا به تدریج در قطب شمال به ترکیب اروپا و آسیا خواهند‌ پیوست.

Save

Save

نظریه‌ای جدید دلیل زودتر یخ زدن آب داغ را توضیح داد

در سال ۱۹۶۳، دانش‌آموزی تانزانیایی به نام اراستو امپمبا وقتی بستنی درست می‌کرد متوجه چیز عجیب و غریبی شد. وقتی مخلوط داغ در حال جوش خود را فریز کرد، مشاهده کرد که مخلوط او سریع‌تر از مخلوط سردتر همکلاسی‌هایش یخ زده است. این پدیده بعدا در سال ۱۹۶۹ در مقاله‌ای توسط امپمبا منتشر شد، و با عنوان اثر امپمبا شناخته شد. اما تا به امروز هیچ کس از علت این پدیده کاملا مطمئن نیست.

در حال حاضر، دانشمندان دانشگاه متودیست جنوبی در تگزاس و دانشگاه نانجینگ در چین، مقاله‌ی جدیدی منتشر کردند که به دنبال پاسخ ِ این پدیده است. آنها بیان کردند که ممکن است علتش، پیوندهای بین اتم‌های هیدروژن و اتم‌های اکسیژن مولکول‌های آب مجاور باشد. دیتر کرمر از دانشگاه متودیست جنوبی، گفت: «می‌بینیم که وقتی آب را گرم می‌کنیم پیوندهای هیدروژنی تغییر می‌کند».

وی افزود که در دماهای بالاتر، بیشتر پیوندهای هیدروژنی، قوی هستند زیرا پیوندهای ضعیف‌تر شکسته می‌شوند. این باعث می‌شود که گروه‌هایی از مولکول‌ها به صورت تکه‌هایی شکل بگیرند که می‌تواند به ساختار بلوری یخ تغییر یابد. در مورد آب سرد، قبل از رخ دادن این امر، ابتدا باید پیوندها شکسته شود. با این حال، این نظر که آب داغ می‌تواند سریع‌تر از آب سرد یخ بزند، بحث‌انگیز است. محققان در مقاله‌ی جدید دیگری در گزارش‌های علمی گفتند: «هیچ مدرکی برای پشتیبانی از مشاهدات معنی‌دار اثر امپمبا وجود ندارد». نویسندگان این مقاله افزودند: «آنها از چنین نتیجه‌گیری‌ای خرسند نیستند، در واقع کاملا برعکس آن است؛ زیرا ثابت شده که این اثر، مردم در تمام سنین و زمینه‌ها را درگیر کرده است».

یکی از مشکلات اصلی این است که دوباره ایجاد کردن این اثر دشوار میباشد؛ هر چند که نظریه‌های زیادی که به دنبال علت آن هستند را از کار باز نداشته است. مشکل دیگر این است که ممکن است آب داغ تبخیر شود، که این مسئله، حجم و میزان آبی که باید یخ بزند را کاهش می‌دهد. مشکلی بعدی این است که آب در دماهای پایین‌تر، از بالا یخ می‌زند در حالی که آب گرم از پایین یخ می‌زند، گرچه این موضوع ِ بحث‌انگیزی است.

این مسئله قطعا هنوز هم موضوع جالبی است. فوربس اشاره می‌کند که در سال ۲۰۱۲، انجمن سلطنتی شیمی حتی مسابقه‌ای را برای یافتن بهترین توضیح برای این اثر برگزار کرد که برنده‌ی آن فکر می‌کرد علت آن «ابرسرد شدن» است. اما اینکه این امر دقیقا چرا رخ می‌دهد، یا حتی اینکه این اثر اصلا واقعی است یا خیر، روشن نیست. شاید این آخرین مقاله راه‌ حل جدیدی ارائه دهد، اما در حال حاضر این موضوع دور از حل و فصل شدن است. جزئیات بیشتر این پژوهش در Journal of Chemical Theory and Computation منتشر شده است.

Save

Save